6 Μαΐ 2007

To The Moon / Στο Φεγγάρι - Shelley (1792-1822)

To the Moon

I

ART thou pale for weariness
Of climbing heaven and gazing on the earth,
Wandering companionless
Among the stars that have a different birth, -
And ever changing, like a joyless eye
That finds no object worth its constancy?


II

Thou chosen sister of the Spirit,
That gazes on thee till in thee it pities...



Στο Φεγγάρι

Ι

ΕΙΣΑΙ συ χλωμή από κούραση
Καθώς σκαρφαλώνεις τα ουράνια κι ατενίζεις την γη,
Περιπλανώμενη ασυνόδευτη
Ανάμεσα στα άστρα που έχουν γέννηση αλλιώτικη, -
Και συνεχώς αλλάζεις, σαν δυστυχισμένο μάτι
Που δεν βρίσκει κάτι που να αξίζει την αφοσίωσή σου;

ΙΙ

Εσύ εκλεκτή του Πνεύματος αδελφή,
Που ατενίζει πάνω σου μέχρι να σε λυπηθεί...


Percy Brysshe Shelley (1772-1822)

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

You are a moonchild and pretty soon child
I've got that feeling
That I'm gonna make you smile forever
If I can

Νομίζω είπε...

Just give me a sign and I'll show you my plan
You are a blue child, forever true child
You know I'll try to paint the skies blue forever
If I can.

cyrus είπε...

Μια παρατήρηση μόνο:

To "art" είναι παλιά μορφή τού "are".

Νομίζω είπε...

Cyrusgeo, ευχαριστώ. Πάντα ευπρόσδεκτες οι παρατηρήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Ωδή στη Σελήνη, από ένα άτομο - μύθο. Αυτή η άνοιξη μου έφερε πολύ ποίηση. Καλησπέρα. :)

Ανώνυμος είπε...

Shelley huh?
Καταπληκτικό.
(κι ο Rory Galaher επίσης)
Νομίζω,καλά έκανα και πέρασα μια βόλτα...